wtorek, 14 kwietnia 2015

Metoda Contiguous - cz. 1 + update

Opis metody i potrzebne narzędzia



The Contiguous Method, zwana też przez polskie dziewiarki "Metodą na C" jest autorskim pomysłem Susie M. Jest to metoda przerabiania swetra (kardigana, sukienki, tuniki, itp.) bezszwowo od góry. Wszystkie cząstki swetra (tj. przód, tył i rękawy) powstają jakby razem i kształtują się kolejno według ustalonych zasad. Przerobiony w ten sposób sweter ma standardowy (t.zn. nieraglanowy) kształt rękawów i tułowia.

Podstawy tej metody w przejrzysty sposób i po polsku opisała MaBa, co jest bardzo wartościowym wkładem w nowoczesną sztukę dziewiarską. I w sumie można by na tym poprzestać, ale być może niektóre z Was, podobnie jak ja, odczuwają pewien niedosyt i chciałyby wiedzieć jak dokładnie wyliczyć sobie oczka początkowe i jak dalej kształtować np. główkę rękawa, by całość ładnie się układała. Właśnie dla tych osób powstał ten post.


Jak powstaje sweter dziergany metodą contiguous:

Metoda na C obejmuje obszar pomiędzy dekoltem a pachami. Sweter dziergany metodą contiguous jest swetrem symetrycznym, w którym przód ma tę samą szerokość co tył, a podkroje pach mają ten sam kształt z przodu i z tyłu.

Dzierganie rozpoczynamy od dekoltu, umieszczając cztery markery w wyznaczonych miejscach. W kolejnych rzędach stopniowo powstają przód i tył z wyraźnie odznaczającymi się pasami obojczykowymi. Po zewnętrznych stronach pasów, w każdym rzędzie, dodawane są pojedyncze oczka, dzięki czemu tworzą się skosy ramion. Po dojściu do główek rękawów, przód i tył przerabia się już prosto (bez dodawania oczek), natomiast stopniowo, zgodnie z obliczoną formułą zwiększa się liczba oczek w rękawach.




W momencie osiągnięcia wysokości podkroju pach należy rozdzielić robótkę na cząstki, odkładając oczka rękawów na inne żyłki lub kawałki włóczek. Jednocześnie łączymy przód z tyłem, dobierając w miejscu łączenia brakujące (określające szerokość jednej i drugiej pachy) oczka. Tak połączony tułów będzie w dalszej kolejności kształtowany za pomocą rzędów skróconych, w wyniku czego uzyskamy ładnie zaokrąglone podkroje pach. Podobnie kształtowane będą rękawy w miejscu przylegającym po podkroju.

Tu pragnę podkreślić, że moja wersja Metody Contiguous odbiega trochę od oryginału. Główną różnicą jest kształt główki rękawa. Nie do końca podoba mi się pas obojczykowy, złożony z dwóch oczek, które potem przechodzą w szpiczaste zwieńczenie rękawa. Myślę, że zdecydowanie lepiej układa się główka, która jest szersza i bardziej zaokrąglona. Jednak, jak zobaczycie w kolejnej części opisu, o szerokości główki będzie można zdecydować samodzielnie, niezależnie od moich upodobań...

Podobnie, jak szpiczastej główki, chcę uniknąć też zbyt płytko wrobionego rękawa - dzięki takiemu kształtowaniu sweter będzie swą formą przypominać typowy sweter z podkrojem pach i wszywanymi rękawami. 


Potrzebne narzędzia:

1. Druty z żyłką - jej długość uzależniona jest od rodzaju swetra. Jeśli robimy sweter bez zapięcia to długość żyłki nie powinna przekraczać obwodu robótki, a jeśli z zapięciem to długość żyłki nie ma większego znaczenia.

2. Druty do rękawów. Rękawy będą przerabiane na okrągło, więc nie obędzie się bez drutów pończoszniczych lub takich z żyłką o długości 40 cm (szerszy rękaw) albo 20 - 23 cm (wąski, dopasowany rękaw). Oczywiście można też rękawy wydziergać metodą Magic Loop - drutami z długą, giętką żyłką. Ostatecznie można rękawy przerabiać w rzędach i na końcu je zszyć.

3. Markery - czyli znaczniki. Mogą to być kółeczka, agrafki lub związane kawałki włóczki. Będą one zaznaczać nam miejsca, w których należy dodawać oczka w celu poszerzenia dzianiny.



W kolejnej części pokażę jak przeprowadzić podstawowe obliczenia.


Update:

Pisałam powyżej, że "...sweter dziergany metodą contiguous jest swetrem symetrycznym, w którym przód ma tę samą szerokość co tył, a podkroje pach mają ten sam kształt z przodu i z tyłu..." Taki model dobrze układa się na figurze dziecka, mężczyzny i kobiet z niewielkim biustem. W przypadku szczupłej sylwetki i dużego biustu, przód powinien być zdecydowanie szerszy od tyłu, a to komplikuje nieco wyliczenia i tego nie ujęłam w dalszej części instrukcji.

Poniżej wstawiam linki do kolejnych części opisu:

Metoda Contiguous - cz. 2 (część teoretyczna - obliczenia).
Metoda Contiguous - cz. 3 (nabieranie oczek początkowych z plisy).
Metoda Contiguous - cz. 4 (dodawanie oczek w skosach ramion i rękawach).
Metoda Contiguous - cz. 5 (tworzenie podkroju pach).
Metoda Contiguous - cz. 6 (rękaw w miejscu przylegającym do podkroju pachy).


5 komentarzy:

  1. Ale super !!!! Już się cieszę na ciąg dalszy. To jest metoda, którą staram się opanować, ale do tej pory nie udało mi się dobrze rozliczyc oczek, chociaż zawsze robie próbkę. Może dzięki Tobie znów zacznę robić jakieś ciuchy, bo ostatnio tylko chusty i skarpetki (tradycyjną metodą :))) )mi wychodziły :))

    OdpowiedzUsuń
  2. O, bardzo Ci dziękuję! Pięknie i przejrzyście wszystko wyjaśnione! Chyba się w końcu zmobilizuję, żeby to przećwiczyć :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Czekam na dalszą część z niecierpliwością. Opanowałam raglan ale metody na C jeszcze nie próbowałam. Mam nadzieję, że z Twoją pomocą będzie ok. Pozdrawiam podkarpacko Ewa

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Druga część już jest prawie gotowa, nanoszę ostatnie poprawki. Pozdrawiam również podkarpacko :)

      Usuń
  4. Przez przypadek natrafiłam na tą stronę chyba miałam farta dawno szukałam tak dobrej ścieżki i zarazem przejrzystości w tłumaczeniu wykonania
    Super sprawa wielki dzięki
    Iwona 🙂👍


    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za pozostawiony komentarz :)




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...