Dopasowywanie swetra do figury - cz. 1

Zaszewki pionowe

Kiedy kilka lat temu robiłam swoje pierwsze swetry to jedynym modelowaniem jakie stosowałam było wcięcie w talii na bokach swetra. Niestety dzianiny te po jakimś czasie się rozciągały i całe to modelowanie nic nie dawało - sweter wisiał na mnie, optycznie spłaszczając to co miało być wypukłe, jednocześnie pogrubiając to co akurat miało być szczupłe. Niestety żadne gazetki z wzorami czy też książki dziewiarskie, do których miałam dostęp nie zawierały pomocnych informacji o modelowaniu dzianiny w okolicach biustu. 

Silna wewnętrzna potrzeba skłoniła mnie najpierw do poszukiwań recepty na odpowiedni fason swetra na moją figurę, a potem do poszukiwań odpowiedniej techniki wykonawczej. Dużo dały mi zagraniczne książki (dlaczego Polki takich nie piszą?), w których można znaleźć sporo ciekawych modeli swetrów dopasowanych do figury za pomocą zaszewek, w dodatku przerabianych na okrągło od góry. Jedną z nich jest przetłumaczona na język polski "Swetry i wdzianka na drutach" - Stefanie Japel.

Temat zaszewek zaczęłam wkrótce zgłębiać na własną rękę, ponieważ powinny one być dopasowane do konkretnej figury, a ja chciałam umieć je zaprojektować.


Kilka słów o zaszewkach


Zaszewki mogą być poziome lub pionowe. Poziome stosuje się na przodzie w celu wyeksponowania biustu i szerzej omówię je w drugiej części zagadnienia. Dziś skoncentruję się na zaszewkach pionowych - liniach, wokół których zamyka się bądź dodaje oczka w celu zwężenia lub poszerzenia dzianiny. Ich długość, położenie i kąt zależne są od własnego pomysłu i potrzeb. Ja zwykle używam tego rodzaju zaszewek w następujących miejscach:

- na plecach - na wysokości między łopatkami a linią wyznaczającą obwód pod biustem
- na bokach - między linią podbiuścia a talią (zwężenie) oraz talią i okolicą pępka (rozszerzenie)
- dowolnie na bokach / na tyle - między pępkiem a biodrami


Samo tworzenie zaszewek przebiega następująco:

Warto wyposażyć się w markery - znaczniki, które następnie należy umieścić pomiędzy wybranymi oczkami w przerabianej robótce. Zasada jest taka, że w przypadku dwóch zaszewek zamykamy / dodajemy stopniowo po 1 oczku po zewnętrznych stronach markerów. Jeśli natomiast stosujemy jedną zaszewkę to zamykamy / dodajemy po 1 oczku naprzemiennie lub jednocześnie po obu stronach markera.

Przykładowe obliczenia - zaszewki łopatkowe 
(wartości opracowane są na podstawie swetra wykorzystanego do opisu raglanu od góry -
próbka: 15 oczek / 24 rzędy)

W swetrze dzierganym od góry powstają jako pierwsze. Ich początek znajduje się jeszcze w obszarze poszerzania raglanów. Do dobrego ich wyliczenia potrzebne są następujące wymiary:

a) Obwód pod biustem podzielony równo na 2.

75 cm = 112 o./ 2 = 56 oczek

 b) Liczba oczek tyłu tuż po ukończeniu raglanu (wartość ta obliczona została w etapie wyliczania oczek początkowych w 2 cz. opisu raglanu od góry).

62 oczka

c) Odległość między łopatkami a pachą (ten wymiar pokazuje ile rzędów/ okrążeń powyżej linii pach należy zacząć zaszewki).

3 cm = 7 - 8 rz

d) Odległość między łopatkami a linią podbiuścia (wysokość zaszewek)

10 cm = 24 rz

Obliczenia:


Najpierw obliczamy różnicę między tyłem po ukończeniu raglanu a podzielonym na pół obwodem pod biustem.

62 - 56 = 6 oczek

Jako, że w tym przypadku mamy dwie zaszewki, to należy uzyskaną różnicę podzielić na 2 (w przypadku grubej włóczki wystarczyłaby jedna zaszewka).

6 / 2 = po 3 oczka na każdą zaszewkę - to oznacza, że 3 razy będziemy odejmować po 1 oczku w każdej z dwóch zaszewek.

Teraz należy obliczyć co ile będziemy odejmować te oczka. W tym celu dzielimy wysokość zaszewek na równe części tak, by pierwsze zamykanie przypadło w pierwszym rzędzie a ostatnie gdzieś pod koniec.

Formuła: zamykamy po jednym oczku w dwóch zaszewkach 3 razy w co 11 rzędzie (rzędy: pierwszy, dwunasty, dwudziesty trzeci).